Impericon Never Say Die! Tour – Wrocław (12.11.2016)

Szykowałem się na ten koncert kupę czasu, praktycznie odkąd tylko dowiedziałem się, że będzie miał miejsce. Może większość core’owców uzna mnie teraz za heretyka i bluźniercę, ale główna gwiazda wieczoru, po raz pierwszy grający w Polsce Whitechapel,  nie był motywem przewodnim. Liczyłem przede wszystkim na Carnifex, który już kilkukrotnie udowodnił mi że tym bardziej mi się podobają, im bardziej na żywo ich widzę. Do tego kusiły wymieniony już Whitechapel, Fallujah i Thy Art Is Murder, choć jednocześnie ich ostatnie dokonania nie pozostawiły dobrego śladu w moim umyśle. Suma sumarum do wrocławskiego Alibi zawitała załoga będąca w stanie wytrząsnąć kisiel z każdego fana i fanki hardcore’u/metalore’u/przede wszystkim deathcore’u.

Przed klubem zebrałem się w liczbie redaktorów dwóch, to znaczy ja oraz Niezależny Ekspert, który widział wszystko i ogólnie jest tak mądry że woli pozostać anonimowym. Bramy otwarte zostały mniej więcej kwadrans po siedemnastej a do klubu zlały się zatrważające ilości homosapiensów. Szczęśliwie, niczym wyćwiczona w boju babcia autobusowa, Niezależny Ekspert szybko znalazł spokojny kącik z dobrym widokiem na scenę oraz czymś do postawienia skoroszytu i butelek. Większość ludzi jednak natychmiastowo podążyła za hałasem i już zanim Polar zagościł na scenie, mieli całkiem sporą ekipę przed sobą. Niezależny Ekspert natomiast burknął coś pod nosem, że piwo niedobre, ale od razu się rozpromienił słysząc znajome Unforgiven przygrywające na rozgrzewkę. No, może nie rozpromienił, ale przynajmniej przyzwolił na rozpoczęcie koncertu.

O pierwszym składzie słyszałem kilka dobrych rzeczy. Jedyną, która była niedobra był sam Polar, który stanowczo zmusił mnie do porzucenia nadziei związanych z tym zespołem jakoś po drugim odsłuchanym na YouTube utworze. Ich hardcore’owy metalcore nie trafił do mojego serca i po koncercie także nie zamierzam zmieniać o nich opinii. Z pięciu zagranych numerów tylko jeden przypadł mi do gustu, głównie za sprawą solidnej partii hardcore’owej i solówki. Reszta była dla mnie za mdła. Melodyjny metalcore nie jest dla każdego. Ale nie mogę złego słowa powiedzieć na chłopaków jeżeli chodzi o poruszanie się po scenie i kontakt z publiką. Polar był skoczny, świetnie nawiązywał relację z ludźmi i bawił się z nimi. Do tego stopnia się bawił, że ścianę postawiono już przy pierwszym utworze, przy drugim ludzie zaczęli pływać, przy czwartym popłynął sam wokalista, chwilę wcześniej dostając buziaka od pewnego zachwyconego fana. Opinię, czy molestowanie seksualne, zachęcone częściowym ekshibicjonizmem członków zespołu to przesada, pozostawiam wam. Nagłośnienie zrealizowano bardzo sprawnie, chociaż perkusja była zbyt wyeksponowana a gitary zbyt przyćmione. Niezależny Ekspert porównał to nawet do nightcore’u. Nie śmiem zarzucać mu braku piątej klepki.

Kolejni na scenie zamieścili Make Them Suffer. Nie znałem ich i byłbym dużo szczęśliwszy gdybym ich nie poznał. Jeżeli chodzi o mnie, mam wrażenie że ich nazwa idealnie odzwierciedla stosunek do słuchacza. Pół godziny setu australijskiej ekipy to stanowczo za dużo, a ich metalcore/deathcore z elementami symfonicznymi okazał się najgorszym elementem występu. Choć może to wina nie najlepszego nagłośnienia. Musiałem się wysilać żeby dosłyszeć klawisze, bas był sporo za cicho, a i wokalista raczej niedomagał, czy to sprzętowo, czy fizycznie. Efekt, jaki usłyszałem, brzmiał zbyt binarnie i wtórnie. W pewnych chwilach miałem wrażenie, że to cały czas jest jeden utwór,  względnie losowe przeplatanie breakdownów i partii „symfonicznych”, składających się z pięciu dźwięków na krzyż i losowego a nieudolnego ni to śpiewu, ni krzyku keybordzistki. Dodajcie do tego, pożal się, Boże, gutturale brzmiące w sumie jak „hujujujujujuju”. Większość setu zastanawiałem się, co jeszcze mogę o nich napisać, niestety  dopiero ostatnim kawałkiem zespół poprawił swoją opinię. W oczach moich i Niezależnego Eksperta, który widząc co się dzieje na scenie jął się zastanawiać nad rolą kobiety w obecnym społeczeństwie oraz stopniem dania jej dojścia do głosu i ewentualnymi konsekwencjami. Niemniej nadmienię, że to tylko moje uwagi, ludzie pod sceną wydawali się bawić dużo lepiej. Natomiast Niezależny Ekspert stwierdził, że wolałby jechać w pociągu pełnym dzieci z syndromem Touretta niż powtórzyć tą wątpliwą przyjemność.

Następnie kolej miała przyjść na Fallujah. Z zaciśniętymi pośladami czekałem na ich występ. Po części szczęśliwie pamiętając show, jakie zrobili w grudniu, po części nieszczęśliwie pamiętając ostatni długograj. Tak, jak się obawiałem, promocja Dreamless stała na pierwszym miejscu, choć zespół zaczął od Sapphire, rozsiewając magiczny klimat, który tylko oni potrafią stworzyć. Brzmieli niesamowicie (choć z perkusją troszkę przesadzili), grali niesamowicie. Ludzie, niezaznajomieni wcześniej z ich twórczością, początkowo nie do końca wiedzieli z czym to się je, niemniej po jakimś czasie ulegli czarującym melodiom. Ogromna w tym zasługa samych chłopaków, z Alexem na czele, zachowujących się bardzo scenicznie. Fallujah kontaktowała się z publiką i generalnie dobrze się bawiła. Mi się to bardzo podoba, natomiast Niezależny Ekspert uznał (już po tym, jak pozbierał szczękę po Sapphire), że wokalista zachowuje się jakby zaraz miał wskoczyć na feata do 50 Centa oraz że rozbija to niejako wizerunek zespołu i powagę dźwięków. Następnie poleciały Scar Queen oraz Void Alone, kończąc set za pomocą Carved from Stone, jeśli się nie mylę. Wszystko trwało pół godziny. Ogólnie, koncert nie był tak świetny, jak ten w Warszawie 2015, niemniej i tak było bardzo dobrze.

Potem nadeszła tura Obey The Brave. I to kolejny zespół nieznany mi z tego setu. Zaczęli bardzo porządnie, bo od podkręcenia nieźle już zziajanej publiki tanecznym, przyjemnym, hardcore’owym kawałkiem. I, jak się później okazało, cała ich twórczość jest właśnie taka: niezła i koncertowa. Tu i tam trafił się kozacki breakdown wzbogacony świetnym brzmieniem werbla i crasha, czasami były punkowe chórki, bywał też bassdrop. Przy końcówce głowa bujała się każdemu w promieniu stu metrów, a sam Niezależny Ekspert stwierdził, że nie ma ochoty hejtować. To chyba najlepsza rekomendacja, jaką mogę wystawić. Napiszę jednak, że po pół godzinie grania miałem stanowczo ochotę na więcej i priorytetowo zapoznam się z pełną ich twórczością. Szczególnie z Raise Your Voice, które oczywiście się pojawiło i zmiotło pół sali.

No i gwóźdź programu. Carnifex, koncertowa rzeźnia, zjawił się na scenie zachęcany krzykiem i aplauzem. I od razu zaczęli, choć początek taki wyśniony nie był, gdyż promował mierne Slow Death. Ludziom to chyba jednak nie przeszkadzało, więc od razu z pierwszymi dźwiękami Drown Me In Blood rzucili się w wir. I nie przestali przez kolejne Slow Death, Lie To My Face, Die Without Hope i ostatnie Hell Chose Me. Jak zwykle świetni publicznie, jak zwykle bardzo skoczni i zachęcający, Carnifex miażdżył nie tylko muzyką, ale i nagłośnieniem. Nie mam pojęcia, z którego kręgu piekła oni wyjęli swój bas, ale kontakt z nim przestawiał organy. Lepszy być nie mógł, mógł być tylko głośniejszy. Niezależny Ekspert w tym momencie okazał się mięczakiem, gdyż stwierdził, że bas boli i jest za mocny. Niemniej nie przesłaniał żadnych elementów. Koncert Carnifexa był pierwszym tego dnia występem, na którym wyraźnie (co mnie bardzo zdziwiło) słyszałem wszystkie solówki. Jedyna wada to za krótki czas trwania. Zamiast pół godziny, powinno być półtorej godziny.

Nadeszła kolej na Thy Art Is Murder. Już przed koncertem określeni przez Niezależnego Eksperta jako Die As A Monkey, do końca niepokoili mnie jakością swojego występu. Bardzo się ucieszyłem, gdy zobaczyłem wśród nich CJ-a z mikrofonem, niemniej koncentracja na materiale z Holy War to według mnie strzał w stopę. New Holy War, Light Bearer, serio? Cieszę się przynajmniej, że zagrali Shadows Of Eternal Sin oraz obowiązkowe Purest Strain Of Hate. Te dwa utwory były mega. Reszta utwierdziła mnie w przekonaniu, że na razie nie ma co na TAIM liczyć. Do tego dodajmy takie cechy jak zbyt syntetyczna perkusja, za mało wokalu i ogólnie pojętą średnią sceniczność, tak bardzo kontrastującą z poprzednimi trzema zespołami, i otrzymamy występ raczej średni. Zastanawiałem się, dlaczego ludzie pod sceną tak bardzo szaleli, ale uznałem, że im się bardziej podoba. Ewentualnie mógł to być efekt aparycji CJ-a, który działa nawet na takie wielkie tuzy jak Niezależny Ekspert.

Wisienką na torcie był oczywiście Whitechapel. Gdy pojawili się na scenie musiałem dość mocno zweryfikować pojęcia zatłoczenia. Ludzi nawaliło aż pod sufit, a 80% z nich szalało w rytm deathcore’u. Dostali bardzo dobre udźwiękowienie, bardzo sceniczne granie (szczególne ukłony dla wokalisty). Whitechapel okazał się być stworzony na grana na żywo. Niespecjalnie rozumiem fenomen Whitechapela, niemniej muszę przyznać że show robią cycuś-glacuś. Panowie zaprezentowali materiał tak z Mark Of The Blade, jak i z całego przekroju działalności, co powinno zadowolić każdego fana. Co prawda Niezależny Ekspert narzekał troszkę na zmęczenie deathcore’owym tematem (w końcu sześć godzin gwałtu na bębenkach to nie w kij pierdział!), niemniej wydawał się usatysfakcjonowany. Niestety nie jestem w stanie powiedzieć jak wszystko się skończyło, gdyż okoliczności zmusiły mnie do przedwczesnego opuszczenia koncertu, jednak mogę powiedzieć, że jeszcze nigdy nie widziałem tylu szczęśliwych core’owców.

Pomimo sporej ilości zastrzeżeń, będę wspominał ten koncert bardzo dobrze. Klub spisał się fenomenalnie, to, na co liczyłem także. Plus zyskałem wiedzę o jednym zespole do unikania oraz drugim do sprawdzenia. Czekam na kolejną edycję Impericon Never Say Die! Tour.

Kapitan Bajeczny
Latest posts by Kapitan Bajeczny (see all)
(Visited 1 times, 1 visits today)

Tagi: , , , , , , , , , , , , , , , , .