Choć brutalizacji codziennego życia mówimy nie, to w muzyce metalowej szczypta złości i przemocy nie tylko nie zaszkodzi, a może okazać się zbawienna. Bieruńska Mantra wypuściła w 2017 EP pod tym właśnie tytułem, doskonale wpisują się w tradycje klasycznego thrash metalu. Dodajmy, że to rzecz niszowa, nagrana niezależnie. Biorąc pod uwagę, że zespół zmagał się ostatnio z przeciwnościami losu (tracąc w pożarze własny sprzęt), należy pogratulować determinacji. Słychać zresztą w riffach i tekstach wściekłość, która podnosi adrenalinę także i słuchaczom.

Zapewne można wyczuć w zawartych na Brutalizacji kawałkach pewne zdrowe inspiracje Slayerem i Megadeth, ale trudno, gdy gra się thrash, nie odnosić się do elementarza łojenia w tym stylu. Już otwierający EP-kę utwór tytułowy podany jest z mocą i odpowiednim drive’m, który rozkręca się wraz z thrashowym riffem, a przykuwa uwagę nośnym refrenem. Virtuti Militari to tekstowo gorzki obraz naszego kraju, podany w modlitwie wokalisty, Krzyśka Szymaszka i ubrany w ciekawe zmiany tempa. Podobać się może riffowa galopada w kawałku Bezsen (oraz generalnie współpraca Kamila i Damiana) i pełne energii solo gitary. Kto zaś poszukuje odrobiny wytchnienia, ten znajdzie je w instrumentalnym, balladowym Między Mostem a Rzeką, z ciekawym motywem gitary na wstęp, z pojawiającymi się w tle klawiszami, które nie drażnią, a wprowadzają dźwiękową przestrzeń. Nie zabrakło tu też mocniejszych akcentów – wszak to ballada, ale nadal metalowa.

Brutalizacja jasno pokazuje, że Mantrę stać na wiele – wystarczy jedynie rozwinąć skrzydła. To wciąż granie undergroundowe, ale w końcu w metalu to nie zarzut. Teksty mówią wprost o otaczającej nas rzeczywistości. I chociaż to nie metalowa poezja, to i tak miła odmiana dla angielskich peanów na cześć smoków, diabła i deskorolki. Mam nadzieję, że z czasem będzie jeszcze lepiej, bo interesujący metalowy zaczyn już jest.

ocena: 7/10

Oficjalna strona zespołu na Facebooku