Dimmu Borgir: „Jesteśmy niczym samce alfa w jednej kuchni!”

Na sklepowe półki wkroczy lada chwila czwarte koncertowe wydawnictwo Dimmu Borgir o dźwięcznej nazwie Forces Of The Northern Night. Ten dwupłytowy album zawiera w sobie zapisy z dwóch koncertów: transmitowanego przez norweską telewizję publiczną i zagranego wspólnie z norweską orkiestrą symfoniczną oraz zagranego podczas festiwalu Wacken w roku 2012. Ale nie o tym wydarzeniu porozmawiałem z Silenozem kilkanaście dni temu.

Kvlt: Witaj!

Silenoz: Witaj również. Z góry przepraszam za spóźnienie. Winę zwalam na poprzedniego dziennikarza z Rosji, który przeciągnął nieco naszą rozmowę.

Nie przejmuj się, sam wiem, że jak wywiad idzie dobrze, to ciężko go skończyć i wyrobić się w wyznaczonym czasie. Stąd wnioskuję, że ten poprzedni Twój też był udany.

S: Tak, całkiem miło poszło. Ale z Rosji przeskakuję teraz do Polski, więc zaczynajmy.

Ostatni raz na koncercie w Polsce widziałem Was w Krakowie w roku 2010. I tu pierwsze pytanie – wpadniecie znowu? To już siedem długich lat.

S: Oczywiście, że odwiedzimy Polskę. Nie wiem, co prawda, kiedy dokładnie, ale zawsze mieliśmy tam sporą rzeszę oddanych fanów, więc jest to dla nas taki punkt stały w trasie.

A ‘propos długich przerw, co z następnym albumem długogrającym? Ostatni Abrahadabra nagraliście także w roku 2010 i jest to jak na razie najdłuższy okres, w którym nie wydaliście żadnej nowej płyty.

S: No cóż. Właśnie kończymy nagrywanie wokali i jesteśmy już bardzo zaawansowani z nowym materiałem. Masterkę planujemy w kwietniu, jeśli wszystko pójdzie dobrze. Bardzo się cieszę z tego materiału, bo to chyba najmocniejsza rzecz, jaką jak do tej pory nagrał Dimmu Borgir. Oczywiście wiem, że wszyscy zawsze tak mówią, ale myślę, że jeśli nie mamy nastawienia na zrobienie czegoś lepszego niż poprzednia płyta, to po co w ogóle coś nagrywać. Siedem lat to oczywiście szmat czasu, ale Dimmu Borgir nigdy nie był zespołem, który wpadał w kierat biznesu muzycznego i z trasy lądował od razu w studiu, by nagrać coś na szybko. Muzyki nie da się wyprodukować na siłę, pomysły muszą przyjść do nas naturalnie same. To długi proces i nie chodzi o to, że nie mamy pomysłów na nowy album. Mówiąc szczerze, to tego materiału mamy aż za dużo. Często jest tak, że jak wpadniemy w wir pisania to robi się z tego 20 utworów. Tylko że albumy dwupłytowe, to chyba nie w stylu Dimmu Borgir. Poza tym jakość muzyki wymaga przesiewu i mam nadzieję, że fani to docenią, gdy usłyszą już nowy materiał.

A czy ten nowy materiał będzie bardziej symfoniczny, czy bardziej surowy w stylu pierwotnego Dimmu Borgir?

S: Nowy materiał ma oczywiście to, co jest esencją zespołu. Niemniej z płyty na płytę staramy się polepszać partie orkiestrowe, próbujemy także poprawić kwestie produkcyjne. Myślę, że bezpiecznie będzie powiedzieć, że partie blackmetalowe na albumie będą bardziej blackmetalowe. Daray (Dariusz Brzozowski – dop. red.) osiągnął nowe maksimum swoich umiejętności, więc na albumie jest sporo brutalnych partii. Ale majestatycznych i epickich fragmentów także będzie sporo. Każdy z kawałków został zmiksowany z tych dwóch wartości i każdy będzie miał elementy i ostre, i epickie. I nawet dla nas, osłuchanych po tysiąc razy w każdym detalu (przedprodukcję wykonaliśmy sami), słuchanie po raz kolejny tych utworów nie jest męczące. A to chyba dobry znak.

Z tego co pamiętam, to Ty piszesz większość materiału na Wasze płyty?

S: Faktycznie tu także napisałem wszystkie teksty, ale muzycznie album tworzyliśmy wspólnie z Shagrathem i Galderem.

Mówiłeś wcześniej, że Darek wykonał kawał dobrej roboty. Miło to słyszeć, z racji tego, że Daray jest Polakiem. I tu nasuwa się pytanie: Darek gra z Wami już od 10 lat, czemu nie stał się stałym i oficjalnym członkiem Dimmu Borgir?

S: Faktycznie, niemniej jednak to samo tyczy się również naszego klawiszowca. Ale patrząc na historię przyjmowania nowicjuszy do kapeli stwierdziliśmy, że najlepiej będzie pozostawić jako trzon nasze trio, które tworzy muzykę. Pozostała dwójka wkracza do pracy dopiero na późniejszym etapie. Oczywiście można by powiedzieć, że to nie fair stosunku do nich, gdyż przez te wszystkie lata włożyli wiele serca w zespół i wszystko robili bardzo dobrze. I może nie jest to decyzja optymalna, ale jak na razie najlepsza. Zresztą już teraz mamy trzech samców alfa gotujących w jednej kuchni i możesz sobie wyobrazić, co by było, gdyby wpuścić tam kolejną dwójkę. To oczywiste, że gdyby Daray i Gerlioz stali się oficjalnymi członkami kapeli, to żadne gówno nie uderzyłoby w wiatrak. Poza tym ta dwójka i tak jest sporą częścią kapeli i nie wyobrażamy sobie grania bez nich na żywo, czego nie mógłbym powiedzieć o innych, poprzednich członkach naszego zespołu. Mimo to chyba nie chcemy zmieniać czegoś, co działa świetnie, a w mojej opinii i tak nie wpłynęłoby na pozycję Daraya i Gerlioza. Włącznie z ich wynagrodzeniem.

Pytanie poboczne: znasz jakieś słowa po polsku?

S: Oczywiście kurwa! Ale gdy Darek jest w Norwegii, do każdego angielskiego słówka dokładamy na końcu „ski”, więc jeśli coś jest nie tak, to mamy „problemski” i tak dalej. I ta końcówka już tak się utarła w naszych rozmowach, że mówimy tak zawsze, dodając jeszcze nieco z modulacji głosu a’la Borat. W tym języku odbywają się wszystkie nasze rozmowy.

Wracając do Waszej muzyki i historii, byłeś już w Islandii i widziałeś tamtejsze Dimmuborgir? Kiedy rozmawialiśmy po koncercie w 2010 roku, wtedy jeszcze nie miałeś zaliczonego tego punktu na mapie.

S: Nie, ciągle jeszcze nie widziałem Dimmuborgir, ale mój kolega był tam kilka lat temu i przywiózł mi kawałek zastygłej magmy z tego miejsca. Ale może zagramy tam kiedyś jakiś koncert.

Patrząc na Waszą muzykę, muszę powiedzieć, że przeszliście ogromną drogę i ogromną zmianę przez te ponad 20 lat. Zresztą nie tylko Wy. Wiele kapel zmieniło lub zmodyfikowało swój sposób grania. Co myślisz o tej ewolucji black metalu? Co myślisz o Waszej ewolucji? Wolisz nową twarz black metalu czy może jej pierwotne oblicze?

S: Wiele osób spodziewa się, że skoro gramy black metal symfoniczny, to tego też będziemy słuchali w naszym wolnym czasie, ale tak nie jest. Ja słucham raczej staroci, jak Sarcofago i Possessed lub Darkthrone i Mayhem, a nawet jeszcze starszych i bardziej brutalnych rzeczy. Gdybym miał teraz włączyć jakiś winyl, to pewnie byłoby to właśnie coś ze staroci. Nie ujmuję oczywiście nic nowym zespołom, ale z tą muzyką mam tak, że zamiast słuchać, to siedzę i analizuję techniczne detale produkcji, riffów, pomysłów itp. Słuchając natomiast staroci, po prostu rozsiadam się i wczuwam w atmosferę, która w przypadku black metalu jest dla mnie najważniejsza. I tak jest od zawsze, od kiedy słucham tej muzyki. Atmosfera i klimat to dla mnie synonimy słów black metal.

A który z albumów Dimmu Borgir lubisz najbardziej? Oczywiście poza ostatnim, bo tak to mówi każdy.

S: Wydaje mi się, że Death Cult Armageddon albo Enthrone Darkness Triumphant. Lubię także słuchać drugiej edycji Stormblast ze względów produkcyjnych. Nagraliśmy tę płytę po raz drugi, bo pomimo świetnego materiału, pierwotna produkcja niezbyt przypadła nam do gustu. I to drugie nagranie pokazało właśnie prawdziwą wartość utworów. Na kiepskie nagranie oryginalnego Stormblast złożyło się wiele czynników, między innymi nasz stres w studiu, kiepscy technicy i dlatego wszystko wtedy poszło źle. I po 10 letniej przerwie postanowiliśmy zrobić ten materiał raz jeszcze.

No tak, ale niektóre kawałki brzmią zupełnie inaczej i to nie tylko z technicznego punktu widzenia.

S: Faktycznie, na przykład Sorgens Kammer to praktycznie nowy utwór, który napisaliśmy z Shagrathem od nowa w jeden wieczór. Ale dla równowagi dodaliśmy również jeden stary, który pochodzi z prób przed nagraniem pierwszego albumu Stormblast (Avmaktslave). Zrobiliśmy to między innymi po to, żeby stworzyć w pewnym sensie nowy album i chyba się to udało, gdyż Stormblast MMV sprzedał się w ilości około 120 tysięcy egzemplarzy, co jak na reedycję jest wynikiem niesamowitym. Nawet jak na nową płytę zespołu bardziej znanego niż Dimmu byłby to zresztą niezły wynik. Oczywiście pierwszy Stormblast jest znacznie ciężej dostać, ale jak się komuś nie podoba Stormblast MMV, to może posłuchać sobie tego pierwszego wydania.

Sam często zadaję sobie pytanie, który z tych albumów jest lepszy. I dochodzę do salomonowej konkluzji, że niektóre kawałki bardziej pasują mi z oryginalnego wydania płyty, a inne z reedycji.

S: Gdybym ja był fanem, to pewnie doszedłbym do podobnego wniosku. Fascynaci pierwszej edycji Stormblast często mówili, że reedycją zniszczyliśmy atmosferę oryginalnej płyty. I oczywiście to rozumiem, gdyż do pierwszej edycji zawsze ma się inne, bardziej nostalgiczne podejście. Ja zresztą mam podobnie. Gdy Twisted Sister po raz drugi nagrali album Stay Hungry, to też sam się pytałem po co to zrobili. I do tej pory częściej słucham Stay Hungry niż Still Hungry.

Właśnie miałem zadać pytanie w tym temacie. Jaka w ogóle była pierwsza kaseta czy płyta, którą kupiłeś w swoim życiu? Nie mówię tu o metalu, mówię o muzyce w ogóle.

S: Pierwsza… to była kaseta Bruce’a Springsteena. To było chyba Born in the USA.

Kolejne krótkie pytanie. A z czego słuchasz muzyki? CD, winyl, MP3?

S: Od kilku ostatnich lat wyłącznie winyle. Oczywiście mam konto na Spotify i na itunes, gdzie kupuję albumy, ale większość płyt, które kupuję i dostaję to winyle. Ostatnio, gdy nagrywaliśmy partie perkusyjne w Sztokholmie, poszliśmy z Shagrathem na winylowe zakupy. Kupiłem kilka staroci, kilka nowszych albumów i kilka ulubionych albumów, które w innych wydaniach mam już w domu. Sporo tego wyszło jak na jeden wypad na miasto…

No dobrze, wróćmy do pytań zasadniczych. Kiedy wypuszczacie nowy album?

S: Jeśli wszystko pójdzie dobrze, to płyta powinna ukazać się gdzieś w połowie sierpnia. Mam nadzieję, że uda się dotrzymać terminów i na jesieni ruszymy w trasę.

Właśnie wydajecie album koncertowy Forces of the Northern Light. Dlaczego czekaliście z tym materiałem aż 5 lat?

S: Album zawiera dwa koncerty – z telewizji i z Wacken. Powodów tak długiego oczekiwania na wydanie tego na krążku jest kilka. Główny to uwarunkowania prawne związane z koncertem w norweskiej telewizji, które musieliśmy ogarnąć. A to trwa. Po festiwalu Wacken w 2012 roku stwierdziliśmy, że jego części także należałoby umieścić na płycie i to znów wydłużyło cały proces. Minęło kilka lat i wpadliśmy w ramy czasowe przeznaczone na wydanie kolejnego krążka. Najpierw nowy album miał wyjść już w 2016 roku, ale przesunęliśmy to na 2017. W sierpniu zeszłego roku zaczęliśmy nagrywać w końcu to koncertowe DVD i znów rozbiliśmy się o szereg problemów technicznych. To znów opóźniło nas o kilka miesięcy. Potem wytwórnia musiała znaleźć lukę w kalendarzu, tak żeby w jednym czasie nie wypuszczać kilku koncertowych DVD dużych zespołów na raz. Ale faktycznie w końcu DVD się ukazuje i mam nadzieję, że pomimo upływu lat nie straciło nic na wartości. Przypuszczam nawet, że wartość materiału wrosła, gdyż koncert w telewizji i Wacken 2012 to dwa największe wydarzenia muzyczne, w jakich braliśmy udział.

Kończąc nasz wywiad, muszę zapytać o Norwegię, która jest jednym z piękniejszych krajów na świecie. W której części Norwegii mieszkasz, i którą część Norwegii kochasz najbardziej?

S: Wychowałem się na wsi niedaleko Oslo i dalej mieszkam na wsi. Nigdy chyba nie stanę się mieszczuchem. Oczywiście kilkukrotnie się przeprowadzałem, ale z powodów częstych wyjazdów mieszkam w pobliżu lotniska koło Oslo. A który region kocham najbardziej? Chyba ten, w którym się wychowałem, i w którym moja rodzina osiedliła się już w XVII wieku. A nawet jeszcze wcześniej, przed Czarną Śmiercią, czyli gdzieś w XIV wieku. I to bardzo zbliża mnie to tej części Norwegii. Ta historia jest dla mnie bardzo znacząca a świadomość moich korzeni daje mi ogromne pokłady energii. Oczywiście są też inne piękne rejony, które można zwiedzić pociągiem, autem lub rowerem. Zwłaszcza zachodnie wybrzeże na przełomie maja i czerwca, kiedy wszystko zaczyna kwitnąć.

Ostatnie pytanie tyczy się świąt. Dziś u nas jest dzień kobiet, czy chciałbyś fankom Dimmu Borgir powiedzieć coś szczególnego?

S: Tak, że są niesamowite. Mówiąc szczerze, muszę powiedzieć, że nie spotkałem jak do tej pory Polki, która nie byłaby miła i do tego piękna.

No to pięknie! Szkoda, że dawno skończył się nam czas na dalsze pytania, bo mam ich do Ciebie jeszcze sporo…

S: A może uda się porozmawiać raz jeszcze, może gdzieś przed wydaniem naszego nowego albumu?

Super. Trzymam za słowo! Ale jeszcze jedno. W przyszłym roku obchodzicie dwudziestopięciolecie istnienia Dimmu Borgir. Czy planujecie coś szczególnego z tej okazji?

S: No cóż… konkretnych planów nie ma, ale rozmawialiśmy wcześniej o Dimmuborgir w Islandii

No to za rok zapytam Cię po raz kolejny, czy tam byłeś! Dzięki za rozmowę!

S: Dzięki również!

(Visited 4 times, 1 visits today)

Tagi: , , , , , , , , , , , .