Kto spojrzy na okładkę The Ground Collapses, może pomyśleć, że zespół uderza w koniunkturalne, post apokaliptyczne tony. Nic bardziej mylnego! Album wydany został na początku tego roku i można mu jedynie przypisać pewne właściwości profetyczne. Jedno jest pewne – Niemcy z Disbelief po prostu są wierni pewnej tematyce. Nieprzerwanie od początku lat 90. odnoszą się do mniej ciemnej strony ludzkiej natury. Płyta The Grand Collapses znalazła zatem swój mroczny czas.

Zespół bardzo sprawnie porusza się pomiędzy klasycznym, ale jednak aktualnym podejściem do death metalu, thrash metalowymi szlakami, i odrobiną różnych domieszek – od industrialu, poprzez sludge, na black metalu kończąc. Niewątpliwie jest to mieszanka intrygująca, bardzo zgrabnie skomponowana i wykonana, choć nie odkrywcza. Przede wszystkim jednak mocne dźwięki doskonale odnoszą się do tematyki. Nie ma w tych kawałkach żadnych odcieni radości, co nie oznacza, że muzyka od Disbelief nie może porwać lub przynajmniej zaciekawić. Zespół preferuje średnie tempa, czasem zwalnia, z rzadka się rozpędza – Niemcy serwują te przemiany przede wszystkim zręcznie i z wyczuciem, nie zapominając też o amplitudzie dynamiki. Ani na moment ta machina nie traci jednak nic ze swego impetu, obojętnie, czy stawia na walcowate riffy, czy żwawsze tematy.

Nie jest to jednak propozycja skrajnie ekstremalna. Disbelief pozwala sobie na klimatyczne preludia, przemycanie melodii w zagrywkach gitarowych (tytułowy The Ground Collapses), a nawet drobne eksperymenty, czego przykładem jest wciąż mroczny, lecz zdecydowanie bardziej rockowy Colder Than Ice. Całość brzmi klarownie, potężnie, soczyście, dobitnie, co wzmacnia przekaz zniszczenia. Sporym atutem jest w tych numerach growl (znanego także z Morgoth) Karstena „Jaggera” Jägera – wokalista korzysta z urozmaiconej palety patentów.

O tempora, o mores!, jak prawił Cyceron w mowie przeciwko Katylinie. Trawestowałbym, że „jakie czasy, takie płyty”. I w tym przypadku to nie przytyk.

ocena: 8/10

Oficjalna strona zespołu na Facebooku