Deadpoint „The Art Of Deception” (2015)

Przyznam, że dawno nie miałem w łapach tak pięknie wydanego krążka kapeli o której nie miałbym zielonego pojęcia. Miałem więc nadzieję, że wraz ze znakomitym opakowaniem w parze będzie szła co najmniej dobra muzyka. No i muszę od razu na samym wstępie zaznaczyć, ze dobra to ona nie jest. Jest znakomita. Słuchając „The Art Of Deception” musiałem się kilka razy upewnić czy aby nie recenzuję płytki jakiegoś zagranicznego bandu. „Nic bardziej mylnego”, jakby to powiedział pan z reklamówki banku Millenium. To nasi są, tylko, że za brzmienie odpowiada niejaki Jacob Hansen, gość maczający paluchy w produkcjach Destruction, Delain, Volbeat czy Aborted. Natomiast za oprawę graficzną odpowiada Gustavo Sazes, majster klajster okładek płyt Kamelot, Morbid Angel, God Forbid czy Arch Enemy. Rzecz jasna znane nazwiska roboty za muzyków nie odwalają, ale sygnalizują, że sprawa jest poważna i tak jest w istocie. Poniższy krążek śmiało mogę zaliczyć do równie udanych co omawiane jakiś czas temu dokonania Materii i Mentally Blind, choć djentu tu nie uświadczycie. Ale poziom agresji podobny tylko inspiracje inne i to takie, które cholernie lubię. A i nie brakuje melodyjnych fragmentów i czystych wokali, które urozmaicają łomot aż miło.

Wszystko jest tu oparte właściwie na tłustym, pulsującym groove i zapierdalającej sekcji rytmicznej, która szatkuje aż miło. Ale nie martwcie się, uświadczycie też kilku zgrabnych solówek i fragmentów nie pozbawionych klimatu. Płytka wpadła w moje ręce w bardzo dobrym momencie. Nie opadły jeszcze emocje po nowych wydawnictwach Fear Factory, Soilwork, Lamb Of God i Soulfly a tu nagle przychodzi mi się zmierzyć z „The Art Of Deception„, które kłania się w pas takim grupom jak Gojira, Strapping Young Lad czy Scar Symmetry. Do tego po intrach błąkają się jakieś orientalne naleciałości co nadaje płycie dodatkowego smaku i indywidualności. Nie oczekujcie jednak, że jakoś specjalnie szybko ten album rozbroicie, jest bowiem na tyle zwarty i rzadko pozwalający na oddech, że za pierwszym razem może przytłoczyć. Ale nie ma mowy o monotonni czy zasuwaniu na jedno kopyto. Widać, że jako kompozytorzy muzycy Deadpoint chcą się pokazać jako pomysłowi i dojrzali i jak najbardziej im się to udaje. Rzekłbym, że taki „Black Arrrows” jest na tyle urozmaicony i melodyjny, że przywiódł mi na myśl nieodżałowany stołeczny Rootwater.

Cholernie cieszy mnie słuchanie tego krążka, bo czerpie on ze znakomitych wzorców, nie ma tu bezmyślnej metalcoreowej czy deathcoreowej młócki, nikt tu też nie próbuje „dobrutalnić” muzyki na siłę, mam tu na myśli to, że Deadpoint nie łoją zawzięcie szybko i byle do przodu, nie, nie, stanowczo większą wagę przyłożono tutaj do ciężaru wynikającego z klarownego i przyjemnie rozbijającego się o uszy soundu. No ale to już zasługa producenta, który zasłużył się dla sceny nielicho. Perkusja na tym cedeczku to małe mistrzostwo świata i kłaniam się nisko bo zaaranżowana jest ciekawie i nie pochłania innych instrumentów. A wokalne popisy zdradzają, że gdyby tylko chcieli to strzelali by radiowymi hiciorami na lewo i prawo, na szczęście wolą pozostawać na twardym metalowym fundamencie.

Deadpoint jest na dobrej drodze do zdefiniowania swojego stylu i podejrzewam, że kolejny krążek będzie miał o wiele więcej indywidualnego charakteru, będzie bardziej dojrzały i przekaże nam dużo więcej. Póki co cieszyć się należy z takich wydawnictw, bo choć rewolucji w gatunku nie robią to dowodzą witalności młodych-gniewnych i ambitnych twórców. „The Art of Deception” to bardzo dobra wizytówka bardzo dobrej kapeli. Także polecam obadać i dać temu dziełu duuuużo czasu, gwarantuję, że zacznie zyskiwać w Waszych uszach. Póki co solidne osiem punktów, momentami było przepysznie, ale na wyższą notę jeszcze muszą troszkę zapracować.

8/10

(Visited 1 times, 1 visits today)

Tagi: , , , , , , , , .