Mepharis ma odpowiednio zagmatwane logo, by parać się nawet muzyką spod znaku TNBM, ale ich artystyczne poszukiwania podążają w zupełnie innym kierunku. Choć wydali w tym roku nowe EP, my przenosimy się w czasie do 2014, by nadstawić ucho na dźwięki płynące z debiutanckiego albumu Sic Luceat Lux. Warto? Przede wszystkim musicie sobie odpowiedzieć na pytanie, czy lubicie death/doomowe granie z nastrojowymi momentami, które kojarzyć się musi z brytyjską sceną początku lat 90.? Fani wczesnych dokonań My Dying Bride, Anathemy czy Paradise Lost znajdą tutaj niewątpliwie coś dla siebie. Ja jestem miłośnikiem podobnego grania, więc na wstępie kupuję konwencję, ale nie zawsze musi mi się podobać to, jak ktoś porusza się w jej ramach. Na szczęście Mepharis wypada przekonująco w swych nagraniach, czuć, że chłopakom tak właśnie w duszach gra.

Kapela obiera raczej niespieszna tempa, choć niekoniecznie w multi-bagienno-mulistych standardach. Mepharis potrafi też przyspieszyć, jak w kawałku Hatemaker albo w Iscarioth, który brzmi wręcz thrashowo. Sporo tu, oprócz zawiesistej mocy, fragmentów klimatycznych. Trochę chwytliwych – w mrocznych standardach – melodii przemycają gitarowe zagrywki, jak te w Suicide Aveniue, a także w Hermit’s Tale czy Dance of Memories, gdzie w surowej, mocnej formie gitara „rzeźbi” interesujące muzyczne pejzaże. Może się podobać doomowo-gotycki Sic Luceat Lux. Gdzieniegdzie przewijają się akustyczne momenty, które miło urozmaicają całość i dodają grobowemu graniu nieco czaru. Fajnie to wypada zwłaszcza w wieńczącym album utworze Innocence Died.

Warto sprawdzić propozycję Mepharis, szczególnie, gdy obok mocnego, metalowego uderzenie lubimy równoważną silę oddziałującego klimatu. Kapela skutecznie miesza tempa i podaruje nam kompozycje przemyślane, a jednocześnie zagrane z sercem. Można się przyczepić do tego, czy owego, ale płytom w przyjemnych dla ucha standardach death/doomowego grania lat 90. zawsze mówimy tak!

Ocena: 7/10

Oficjalna strona zespołu na Facebooku: https://www.facebook.com/Mepharis