Mortal Scepter – „Where Light Suffocates” (2019)

Francja nigdy nie była bastionem thrash czy death metalu. Próżno tam szukać wielkich legend tych gatunków, ale na pewno są tacy, co pamiętają słynną trójcę – Massacra, Agressor i Loudblast. Najlepsze czasy dla nich dawno minęły, ale pojawili się młodsi, którzy mocno zatęsknili, i postanowili przywołać ducha przełomu lat 80. i 90. XX wieku. Mortal Scepter wypuszcza właśnie pierwszy album, który jest niczym innym, jak piekielną reinkarnacją metalowej bestii i mokrym snem starych maniaków.

Chłopaków z Dunkierki na pierwszy rzut oka nie interesuje nic współczesnego. Sięgają do czasów, kiedy thrashowe bandy brutalizowały się, romansując z death metalem, i łączyły oba gatunki. Rzeźbią swoją młóckę z ekstremalnie rozpędzonej perkusji i całego wodospadu brutalnych riffów. Stoją mocno u siebie, kłaniając się pierwszym dokonaniom Massacry, ale też pilnie czerpią nauki z teutońskich podręczników thrashu, takich jak chociażby Eternal Devastation i Pleasure To Kill. Pełna agresja, masa wściekłości, oldschoolowe brzmienie, tnące jak brzytwa gitary, wokal, którego momentami nie powstydziłby się nawet młody Quorthon. Francuzi celująco odrobili lekcje z europejskiego thrashu, przeprowadzili drobiazgowy research, ale sięgnęli też nieco dalej – są na tej płycie momenty przywołujące pierwsze szaleństwa Dark Angel czy Possessed, nie zabraknie też szczypty latynoskiego szału, jakim bardzo dawno temu czarowała Sepultura.

W zasadzie na tym można by było zakończyć – 40 minut ostrego grzańska, niemal bez chwili wytchnienia, przy którym od machania łbem można dostać padaczki. Ale zadałem sobie pytanie pod tytułem „dlaczego”. Dlaczego zaczęli grać tak, a nie inaczej? Czy tylko z miłości do przebrzmiałych czasów? Czy może z jakiejś dziwnej chęci połaskotania własnych, zapewne bardzo wczesnych wspomnień, ewentualnie dla dźwiękowego zobrazowania opowieści starszych kolegów metalowców? I wtedy spojrzałem na Where Light Suffocates nieco inaczej. Gdyby rozebrać ten album na czynniki pierwsze, to wyjdą nam puzzle, które dawno temu zostały porozrzucane po świecie przez wyżej wspomnianych, a Francuzi pozbierali, poskładali, i dali obraz szalonej, thrashowej nawałnicy. I wiecie co? Ta nawałnica zaczęła wtedy żyć własnym charakterem. Brzmienie lekko zaiskrzyło współczesnością, a krawędzie poszczególnych elementów uległy zatarciu. To wciąż dźwiękowy kolaż, który powstał ściśle według wytycznych, ale sztuka polega na tym, żeby oddać dziełu nie tylko talent, ale i całe serce. I oni to robią. Tworzą z całkowitym zaangażowaniem, przesiąknięci wiedzą i talentem, wkładają w dzieło własne życie.

Mortal Scepter jest jak żywa encyklopedia starego thrashu, ale słychać, że nie stworzyli jej naukowcy, by była ozdobą na ich własnych półkach. Where Ligh Suffocates napisali całkowicie oddani sprawie pasjonaci, którzy potrafią zamienić najnudniejszego kloca w porywające dzieło. Dzieło, które wciągnie, przetrawi, wypluje i jeszcze sponiewiera. I będzie domagać się kolejnych ofiar. Absolutnie zajebisty album.

Ocena: 9/10

 

 

Rafał Chmura
Latest posts by Rafał Chmura (see all)
(Visited 2 times, 1 visits today)

Tagi: , , , , , , .